Dan vergis je je wel in de positie van de Belastingdienst, die hebben namelijk het recht om alle, ik herhaal; ALLE gegevens in te zien. Jouw instemming is daarvoor niet nodig, zelfs als je expliciet niet instemt, maakt dat geen verschil.
Dat gaat dus verder dan alleen rekeningnummers en saldi, maar ook individuele transacties. Labels horen daar ook gewoon onder.
Met privacy of AVG heeft dat allemaal niks te maken, omdat de Belastingdienst gewoon een gegronde reden heeft om gegevens in te zien, namelijk in het belang van de heffing/invordering’. Banken zijn verplicht om aan deze inzage medewerking te verlenen.
Dat je het vergelijk trekt met Facebook is wal vergezocht. De gegevens die je aan de Belastingdienst verstrekt blijven (doorgaans) binnen de muren van de Belastingdienst en vallen onder een strikte geheimhouding. Bij Facebook cs. is dat anders, zij venten die gegevens aan adverteerders.
Het argument ‘ik heb niks te verbergen’ gaat ook bij de Belastingdienst anders op, want je hebt inderdaad niks te verbergen voor de Belastingdienst. Iets verbergen voor de Belastingdienst is zelfs strafbaar en kan behoorlijk ferme boetes opleveren.
Misschien is het geen handige keuze van bunq om de gegevens ‘zomaar’ te verstrekken, maar om daar nou een punt van te maken is ook weer verspilde moeite. Als het voor een deel van de klanten beter is, dan is het een service die bunq kan bieden. Dat is een keuze van bunq en daar mag je wat van vinden. De keuze is dan om hier heel pricipieel in te gaan doen, of het gewoon te laten gaan.
Zolang we hier geen CEO van bunq zijn, of aandeelhouder, hebben we te nemen wat bunq ons biedt of niet. Bunq doet hier weinig fout, ze honoreren een wens van veel klanten van een paar jaar terug, waar overigens niemand tegen was destijds. Als je daar destijds je argumenten voor had gegeven, was de keuze van bunq misschien anders geweest.
Iets met een mug en een olifant.